Somut Düşünce

31 Aralık 2019, koca yılın son günü. Şöyle bir bakıyorum da ne ara bitti bu yıl? Daha yeni, dün gibi  2019' a girdiğimiz zamanları hatırlıyorum. Zaman çok hızlı geçiyor. Bu uzun ama su gibi akıp giden yılın son günü. Tüm yıldaki hatıralarımı, mutluluklarımı, üzüntülerimi, kaygılarımı, arkadaşlıklarımı düşünüyorum. Aslında böyle bir uzaktan bakarmış gibi bakınca ne güzel günlerim olmuş. Ama zaman bu kadar hızlı geçerken zamanımı boşa harcadığım zamanlara üzülüyorum. Kendi içimden yeni bir yılda daha dolu günler geçirmeyi arzuluyorum.  Neyse, dönelim bugüne. Çoğu kişi yeni bir yıla girecek olmanın heyecanı içinde. Çam ağaçları, süsler alınıp süsleniyor. Herkes birbiriyle hediyeleşiyor, havada "kötü" yıl başı esprileri dolanıyor. Hepsi ama insana bir huzur veriyor, yeni yıla neşe dolu başlamamızı sağlıyor. Son günün akşamı ailecek oyunlar oynanıyor. Arkadaşlarla buluşup eğleniliyor, yeni yıla birlikte girmek isteniyor. Herkesin içinde yeni yıl adına bir umut, bir şeyle...

    Yürüyorum. Gecenin bu soğuğuna aldırmadan yürüyorum. Hissediyorum. Artık içimdeki bu acıyı taşıyamayacağımı hissediyorum. Yaşadıklarım, tüm acılarım, tüm duygularım beni ele geçiriyor başka hiç bir şey düşünemiyorum. Kaç saattir yürüdüğümü bilmiyorum ama biliyorum ki son bir kaç aydır yürüdüğüm sokaklardayım. Ayaklarım istemsizce beni hep bu sokaklara getiriyor. Yüzüm kaldırımlardaki loş, sarı, hüzün dolu lambalarla aydınlanıp kararıyor. Herkesin bu ezip geçtiği kaldırım taşlarını ve bu lambaları kendime dost edindim. Sanki bir umut beni anlayabileceklermiş, dertleşebilecekmişiz gibi başımı önüme eğmiş kaldırıma öyle derin bakıyorum ki. Bilmiyorum belki de kafayı yiyordum.     Bir an ayağımın sırılsıklam olduğunu hissettim ve düşüncelerden sıyrıldım. Kafamı göğe kaldırdım ve bulutların süzülen göz yaşlarını gördüm. Saç tellerimden bulutların göz yaşları, gözlerimden korkular, kalbimden acılar damlıyordu. Birisinden hayatını çalmış bu ellerimi işte o an açtım v...